ఓ భానూదయాన... చంద్రోదయం

ప్రాతఃకాల సమీర వేళ...
మరీచికా వాయులీనాల శృతిలయ
పురి విప్పిన మయూరిలా...
ఉషాకిరణాల తంత్రులు మీటిన....
ఉదయసంగీత రాగాలాపన...

ఆ సమయంలో...
ఆ నులివెచ్చని  వెలుతురులో...
మరో సౌందర్య భానూదయం...
తడిఆరని కురులు సవరించుకుంటూ
రమణీయ దృశ్య కావ్యం...

కురులు జారిన ఒక్కో నీటి తునక
ప్రభాత సంగమాన  ముత్యాల ముగ్గులే...
ఆ సూర్యుడినీ అడ్డుపెట్టిన నిశీధి కురుల మధ్య
అందమంతా దాచుకుందీ... నా కనులకందకుండా...

పిల్లతెమ్మెరల తాకిడికి రెపరెపలాడి...
కురుల పరదా తొలగినంతనే తొంగి చూశా...
ఆటు సూర్యబింబం... ఇటు పగలే చంద్రబింబం
ఆ వెన్నెల నుదుట మరో అరుణ బింబంలా
ఎర్రాని కుంకుమ బొట్టు... 

ఆ తడిసిన కురుల సుంగంధం...
పరిమళమెంతో మనసుకే తెలుసు...
ఓర చూపున చూస్తున్నాని ఆమెకు తెలుసు..
తెలిసి... తనలో నవ్వుకుని.. అక్కడే ఉండి..
గుండెలు పిండెనే.. ఇది తగునా లలనా...

కురులు పిండిన తడి.. అక్కడక్కడా తగిలి
అక్కడక్కడా తడిసి.. చీర అందం రెట్టింపయ్యే..
ఆ విన్యాసంలో కాస్త వంగి... సిగ్గుతో ఓరకంట..
నను గమనించి... ఠక్కున సవరించుకున్న
సన్నివేశం... మనసుకి రంపపు కోతే...

సవరించుకున్న చీర నడుమున దోపి..
చిరునవ్వులను పెదవి అంచునే దాచి..
చూసి చూడక... ఓరకంట కనిపెట్టి..
సౌందర్యారాధనకు అనుమతిచ్చిన..
ఓ ముగ్దమనోహరా... ధన్యోస్మి...
 
మనసు జంఝాటాలలో 
ఇది తనకో అనుభవం
నా మదికో మధుర సంతకం...




 

నాలో నేను...

నాలో ఉన్న నాలో ఇంకెవరో

ఆ ఇంకెవరిలో ఇంకెందరో...

మనసు పెనవేసిన చిక్కుముడుల..

మనోభావనల సంగమాలలో

ఎందరెందరో... అందరూ కలిస్తే...

మళ్లీ... నేనే... అది నేనే

ఆలోచనల పరవళ్లలో కవిని...

భావావేశాల్లో విప్లవ వీరుడుని..

కదిలిస్తే కలకలం సృష్టించే కలాన్నీ...

స్వప్నంలో బహుదూరపు బాటసారినీ... నేనే

అందాల రాక్షసి ప్రియమైన శత్రువుని

వలపు జల్లుల అల్లరి ప్రేమికుడిని

కన్నీటి తడిని తడిమే స్నేహితుడుని...

మానస వీధుల్లో రాధామాధవుడినీ... నేనే

వెన్నెల జల్లుల్లో వెచ్చని ఒడిని...

వన్నెల ఊసుల్లో నులివెచ్చని తలపుని...

ఒంటరి వ్యాహ్యాళిలో తుంటరి తోడుని...

విషాద లోకంలోనూ చిరునవ్వుని.... నేనే

బంధాల బంధనంలో అనుబంధాన్ని...

పరిచయాల మబ్బుల్లో కరగని జ్ఞాపకాన్ని...

మనసు తెమ్మెరల ఊహల్లో ఊహని...

నీ భావాల విపంచిలో భావాన్వేషిణి... నేనే

నాలో ఇంకెందరో... ఇంకెన్నో...

హరివిల్లు రంగులు, నిశి నీడలు

ఆనందవిషాద భాష్పోత్సేకాలు

అంతంలేని ఆలోచనల చిక్కుముడుల్లో

చిక్కుకున్న నేను... అంతుచిక్కని ప్రవల్హికను...

స్వప్న ప్రవాసం....

 అవును.. అతనంటే నాకిష్టం...
అతని వాడి చూపులు వెంటపడ్డాయి
ఆ చూపుల్లో... ప్రేమా నిజమే
ఆ చూపుల వెనుక కన్నీటి చారా నిజమే...

ప్రతిరోజూ నా వెనుకే వస్తాడు
చూపులతోనే పలకరిస్తాడు
ఆ చూపుల్లో నవ్వులు నన్ను పిచ్చెక్కించాయి
అయినా... ఏదో జడత్వం నన్నాపేస్తోంది

గత్మస్మృతుల చేదు అనుభవాలు 
నా ముందరి కాళ్లకు బంధాలు
అయినా... ఆ చూపుల గాలాలు
నా మనసుని వెంటాడుతూనే ఉన్నాయి...

ఆ రోజు... అతను రాలేదు...
ఆ చిరునవ్వుల కనులు కనిపించలేదు
మనసు పరిపరి విధాల పలవరించింది
వద్దనుకున్నావు వెదుకులాట ఎందుకు...
అని ఆ మనసే మళ్లీ వెెక్కిరించింది...

ఆ రోజంతా నేను అక్కడే ఉన్నాను
ఆ చూపులు తగలకుండా వెళ్లాలనిపించలేదు
ఎంతసేపైందో.. ఎదురుచూపులే మిగిలాయి
కళ్లుకాయలు కాచి.. ఇక వెనుదిరిగాను...

నిదుర రాలేదు....మనసు కట్టలు తెంచుకుంది...
అతని ఆలోచనలతోనే నిండి పొర్లిపోయింది
ఎందుకో.. ఏమో... నాకే తెలియని స్థితి
కనిపిస్తే.. ఎందుకు రాలేదు అని కడిగేద్దామన్న పరిస్థితి

మనో భారంతో ఆ రాత్రెలాగో గడించింది..
మరునాడు... ఆత్రంగా బయటకొచ్చాను...
నాకిష్టమైన గులాబీ మొక్క ముందో లేఖ
ఆతృతగా తీసి అతని చూపుల భాష వెదికాను
అవును.. అది అతను రాసిన లేఖే...

'మీ స్వప్న ప్రవాసంలో జీవిస్తున్నా
మనసిస్తారా,  నా ప్రాణం రాసిస్తా'
ఆ లేఖలో  ఈ  రెండే వాక్యాలు... 

ఒక్క అక్షరం కూడా బదులివ్వలేను
కానీ... మనసివ్వకుండా ఎలా ఉండగలను....

‍(ఈ చిత్రం చూసి రాయాలనిపించింది....‌)

ఒక స్వప్నం...

ఒక స్వప్నం...

సాయంసంధ్యా గీతంలో నేను లీనమైనప్పుడు
సప్తస్వరాల కౌగిలిలో నేనే వాయులీనమైనపుడు 
శృతిలయల జతులతో నేను రమిస్తున్నప్పుడు...
నా మనసులో అలజడి రేపింది... ఓ ప్రణయ మంజరి

సంధ్యాగీతాల వాయులీనాల శృతులు దాటి
ఆ మంజీర నాదానికి మది పరవశించింది...
మేఘమాల పంపిన ముత్యాల జల్లుల్లో
తడిసి ముద్దవుతున్న ఆ ప్రణయ మంజరి
తన్మయ రూప లావణ్యాన్ని వర్ణించేందుకు
అక్షరాలు పోటీపడుతూ యుద్ధం చేశాయి...
ఆ యుద్ధంలో ఎన్నో అక్షరాలు నేలకొరిగాయి... 
చివరికి మిగిలిన కొన్ని అక్షరాలు రాజీపడి...
పదాబృందాలై... ఆ ప్రణయ లాహిరిని 
కవితా వనంలో... కవన ఝరిలో బంధించాయి

అలజడి జడివానలా చుట్టిముట్టింది నన్ను
కవన వనంలో అక్షర బంధితమైన ఆ జవ్వని
నన్ను చూసి... చిరునవ్వు కానుకిచ్చింది..
ఆ నవ్వు నుంచి జారిన కోటి గులాబీ రేకులు
నా తనువుని కౌగిట్లో ముంచి.. ఉక్కిరిబిక్కిరి చేశాయి

నా అందాన్ని బంధించిన ఈ అక్షరాలను 
ఓడిస్తే... నేను నీ సొంతం...అంది.. 
ఆ లలిత జనిత సౌందర్య నాయిక....

సమ్మోహనాక్షరాల కావ్య మాలికలేవో
నా చుట్టూ పరిభ్రమించాయి...
కోరి వచ్చిన కాంతను అక్షర గంధాలతో
కట్టిపడేయవోయీ... అని మనసుతో అన్నాయి..

ఆ కావ్యనాయికను వర్ణించ అక్షర సాధ్యమా...
సృష్టిలోని పూలరేకులన్నీ ఒక రేకుగా మారి
పారిజాత పూల కొమ్మకు ఒక పూవై పూసినా
ఆమె నగుమోముకి సాటిరావే...అమెని ఏమని వర్ణించను... అని దిగాలు

కోటి సుగంధాల లావణ్యాలను రంగరించినా
ఆమె అధరాల మధురం ముందు దిగదిడుపే...
ఆమె నడుము నయగారాన్ని చూసి 
సన్నజాజి పూల లతలు కూడా చిన్నబోతే
ఆమెను నేనేమని వర్ణించగలను...?

వంద శృంగార నైషధాలు పలికించే
ఆ కనుల సోయగాన్ని ఎలా వివరించను ?
సుమాల తాకిడికే కందిపోతున్న
పరువాల కోమలాన్ని ఏ అక్షరంతో బంధించను ?
మాటమాటకు ముత్యాల పోగులు పడుతుంటే
ఆమెను ఏ మాటతో మురిపించగలను..?

ఇక... ఇది ఒక కలగా అనుకుని
నిరాశగా... వెనుదిరిగాను....
కానీ... కళ్ల ముందు ఆ కావ్యనాయకి..
ఆమెను బంధించిన అక్షరాలు
నా ముందు మోకరిల్లాయి...
ఇంతకన్నా ఎవరు వర్ణించగలరు.. అన్నాయి..

దూరంగా... సాయం సంధ్య వెన్నెలను పంపింది
చందమామ నీడలో... చిరుగాలి సవ్వడికి...
నిచ్చెలి కురులు అలలు అలలుగా తాకుతుంటే..
ఆ తెరల మాటున తన ఆధరగంధం 
నా మేను సింధూరమైంది....

తూరుపు సింధూరంతో కనుల కొలనులో
మధుర స్వప్నం చెదిరిపోయింది...
సుమధుర జ్ఞాపకం మిగిలిపోయింది...
అంతా ఒక స్వప్నం....

 


 

 

 

 



 

నేను... ప్ర్రియమైన శత్రువుని

అవును నేను ప్రియమైన శత్రువుని

నిహారికల్లో నిగూఢంగా దాగిన
మంచుతునకల్లా తాకిన
భావవల్లరుల ప్రేమికుడిని
ఆ తలపులు దోచే ప్రియమైన శత్రువుని

రంగుల ఊహల్లో తడిసి
వర్ణరేఖాచిత్రాల్లో ఒదిగి
హరివిల్లుని జల్లుగా కురిపించిన
కుంచెతో స్నేహించే ప్రియమైన శత్రువుని

కనుల నుంచి జారిన
కన్నిటిని మొత్తం దోచి
కలల వలలు విసిరి
కనికట్టు చేసే ప్రియమైన శత్రువుని

మౌనమేఘాలను కరిగించి
అధరాల మధ్య గొడవ పెట్టి
మాటల మంత్రాలు జల్లి
మాయ చేసే ప్రియమైన శత్రువుని

శశిరేఖల్లో చీకటిని పరిహసించి
శిశిరాన్ని వసంతంతో కప్పేసి
ఆ ఆనందం అందరికీ పంచేయాలన్న
అత్యాశ ఈ ప్రియమైన శత్రువుకి

జాబిలినీ తీయగా మోసం చేసి..
వెన్నెల పువ్వులు దొంగిలించి
అందమైన నవ్వులకు బహుమతి
ఇవ్వాలన్న కోరిక ఈ ప్రియమైన శత్రువుది


 

మౌనవీణ

మాటలు మీటే ఆ మానస వీణ
మూగబోయింది ఎందుకో....
చిలకపలుకుల ఆ జాణ
నిశ్శబ్దాన్ని చేరదీసింది ఎందుకో....

మేఘమాల వర్షించాలనుకుంది
చిరుజల్లుగా చేరాలనుకుంది
ఆమె తుళ్లింత చూడాలనుకుంది
ఆ లావణ్యంతో జతకడదామనుకుంది
కానీ... ఆ మేఘామాలను మౌనం కమ్మేసింది


కాలి మువ్వలు అలికిడి మానేశాయి
ఆమె మాటకు, కాలి మువ్వకు రోజూ పోటీ
ఘల్లుఘల్లుమని ఆ మువ్వ
తుళ్లిపడే నవ్వుతో ఈ సిరిమువ్వ
కానీ... ఆ మువ్వల సవ్వడిని మౌనం మింగేసింది

రోజూ పిల్లతెమ్మెర ఎదురు చూసేది
ఆమెను ఆలింగనంలో ముంచేది
ఆమె మాటనే పాటగా మార్చేది...
ఈసారి మాట లేదు.. తెమ్మెర పాటా లేదు
ఆ మౌనం చూసి చిరుగాలులు భాష్పాలయ్యాయి...

ఆమె మాటలాడితే రోజూ ఆటలే...
ఆ అధారాల లతల జతలకు...
ఆమె నవ్వితే ఇక కేరింతలే
ఆ పెదవులకు పండగే....
ఇప్పడంతా మౌనమే.... ఆధరవిలాపమే...

ఆ మౌనంలోనూ ఎన్నో మాటలు మదిని అడిగితే చెప్తున్నాయి
మనసు అలిసిందో...
మాట సొలసిందో... ఏమో
కానీ... మౌనంలోనూ ఆమె మాట వినిపిస్తోంది....
ఆమె మౌనమూ ముచ్చట్లు  చెబుతోంది... 

ఓ... అంతులేని అన్వేషణ

ఓ మగువ.... నీ మనసు లోతుని
అన్వేషిస్తున్న బాటసారిని....

నా ప్రయాణంలో ఎన్ని ఓటములో
అన్నే గెలుపులు, మలుపులు

తరుణి మనసు ఓ అంతులేని కథ
ఎన్నిసార్లు ఓడినా అదో తీయని వ్యధ
 
పొగమంచు మేలి ముసుగులో
ఓ మనసా పలకరిస్తావు...

దరిచేరి మసుగు తీసే లోపే కరిగి
నేనొక మాయనని వెక్కిరిస్తావు...

సముద్రాన్ని దాచుకున్నావు...
ఒక్క అలనైనా తాకనీయవు...

ఆకాశంలో సగం నేనేనంటావు
శూన్యం తప్ప ఇంకేదీ కనపడనీయవు

అగాధం అంచున ఉంటానంటావు....
ఆ అగాధానికి అంతేలేదని నువ్వే చెప్తావు....

చిక్కుముడుల చిత్రాన్ని నేనంటావు...
విప్పిన కొద్దీ కొత్త ముడిని చిత్రిస్తూనే ఉంటావు...
 
మనసు పొరలు మరుల తరువంటావు
ఆ పొరల చెరలో కన్నీటి చుక్కనీ నేనే అంటావు

కలల వలలో చిక్కుతావని అంటే...
కనులు మూసుకున్నాను....

ఆ కలల వల నాపైనే విసిరి...
కలత నిదురవై వెళ్లిపోయావు...

ఎట్టకేలకు....
మససు వాకిట నిలబడి తలుపు తడితే...
లక్షప్రశ్నల నిలువెత్తు శిల్పమై మాయమయ్యావు...

అంతులేని కథని అన్వేషిస్తూ....
అంతం తెలియని దూరం ప్రయాణిస్తూ...
చిక్కుప్రశ్నలకు బదులు వెదుకుతూ...
నా... అన్వేషణ సాగుతూనే ఉంది...

వీడని చిక్కుముడి కోసం ఆరాటమెందుకని...
నా పిచ్చి మనసుని చూసి జాలిపడి ..
ఆ మనసు... ఓ నవ్వు నవ్వి....
పొగ మంచు మేలి ముసుగులో కరిగిపోయింది... 

 

రెండు గులాబీల ఆత్మకథలు....

దూరంగా రెండు గులాబీలు పడున్నాయి
ఆ గులాబీలు మాటాడుకుంటున్నాయి...
ఒక గులాబీ అడిగింది.. ఇంకో గులాబీని
ఏం ఇక్కడ పడున్నావని....
నా కథెందుకులే ముందు నీ కథ చెప్పు అంది...

ఏం చెప్పను.. ఎలా చెప్పను...
ప్రేమికుల గుర్తులం కదా... నలిగిపోతున్నాం
పోనీ నిజమైన ప్రేమా అంటే కాదే..
ఆ దేవదాసులు, లైలామజ్ఞూల...
ప్రేమ సౌందర్యం చూసినవాళ్లం కదా..
ఇప్పటి ప్రేమను చూస్తే కన్నీళ్లొస్తున్నాయి...
స్వచ్ఛత లేని మనసుల మాలిన్యం కంపు
ఆ కంపుని కప్పేందుకు గులాబీ కావాలి
అవసరాల కౌగిళ్లకు ప్రేమ పేరు పెట్టారు
ఆ కౌగిళ్ల మధ్య మాధుర్యం కాదున్నది
శారీరక అవసరం... ప్రేమంటారా దాన్ని
అందుకు మనమా రాయబారులం...
ఛీఛీ.. వెధవ బతుకు.....
అవసరం తీరాక... కోరిక చల్లారాక...
మరో ప్రేమ కోసం వెదుకులాట...
ఆ క్రమంలో ఓ జంట చేతుల్లో నలిగిపోయాను...
కనీసం... ఆ మురికి కాలవలోనైన పడేయొచ్చుగా
మాలిన్య మనసుల కంపుకన్నా...
గరళమేం కాదు.... ఆ మురికికాలువ..
ప్రేమ పేరుతో నన్ను వంచిస్తున్నారు
ప్రేమ లేని చోట గులాబి ఎలా గుబాళిస్తుంది.
ఇలా వారి చేతుల్లో నలిగి నిట్టూరుస్తూ
ఇలా నడిరోడ్డున పడ్డాను... ప్రేమవిలాప చిహ్నంగా
మరి నీ కథేంటి.... రెండో గులాబీనడిగింది.

ఇంతసేపు రోధిస్తూ కూర్చున్నాను...
నా కన్నా దురదృష్టవంతురాలు లేదని
కానీ... నీ కథ విన్నాక అర్థమైంది...
నేను అదృష్టవంతురాలిని
ఒక అందమైన ప్రేమలేఖలో ఒదిగాను నేను
ఆ లేఖలో అక్షరం అక్షరం నాకు గుర్తే..
వసంతంలో వెన్నెల వాన కురిసినట్టు
అవి అక్షరాలు కావు... స్వచ్ఛమైన ప్రేమ తునకలు
అలాంటి లేఖలు ఎన్నో...
అదిగో దూరంగా విలపిస్తున్నాడే
ఆతను రాసిన లేఖలే అవన్నీ....
ఆ కన్నీటి ధారకు పులకిస్తుంది ఆ సమాధి
ఆ సమాధిలో అతని ప్రేయసి జ్ఞాపకాలు
ఆమె ప్రతి పుట్టిన రోజుకి ప్రేమలేఖలు
ఆ ప్రేమలేఖల్లో నేను... నా గుబాళింపులు
ఆ రోజంతా ఆ సమాధే అతని లోకం
ఇది ప్రేమ కాదు... పిచ్చి అనుకున్నాను 
శవాలదిబ్బపై ఇంత అందగత్తెనైన నన్ను
బహుమతిగా పెడతాడా అని మండిపడ్డాను
కోపంతో ఇదిగో ఇలా లేఖ నుంచి జారిపోయాను
కానీ... నీ కథ విన్నాక ఇప్పుడు విలపిస్తున్నాను
ఆ స్వచ్ఛమైన ప్రేమకు రాయబారిగా లేనే అని..
ఈ ప్రేమికుడి కన్నీటి ధారల్లో తడిసి ముద్దై...
ఆ సందేశాన్ని తన ప్రేయసికి పంపలేకపోయానే అని....

మొదటి గులాబీ రెండో గులాబీతో....
నా ముళ్లు నాకే గుచ్చుకున్నాయి
నా మనసు అనాకారి ప్రేమను చూసి
నిర్జీవమైంది... నిరాకరమైంది...
కానీ... నువ్వు... 
అమరమైన ప్రేమకథలో...
చెదిరిపోని కన్నీటి జ్ఞాపకానివి
స్వచ్ఛమైన మనసుల గుబాళింపువి...

 





 
  

కసాయి కళ్లు...

ఆ కసాయి కళ్లు చూస్తున్నాయి
ఆ కళ్లకు మరో రెండు జతల కళ్లు తోడయ్యాయి
ఆ కళ్లలో సంస్కారం లేదు, సభ్యత లేదు
అవి మంచిని ఏనాడు చూసిన కళ్లు కావు

ఆ కసాయి కళ్లు...
భావోద్వేగాలకు ఏనాడు చెమర్చలేదు
అసలా మాటే వాటికి తెలీదు
తాగొచ్చి తండ్రి తల్లిని కొడితే చూసిన కళ్లవి
నాగరిక సమాజంలో ఆనాగరిక ఆనవాళ్లవి

విద్యని వెక్కిరించిన సంస్కార హీన కళ్లవి
మద్యం మత్తు కైపులో ఎర్రబడిన కళ్లవి
నీలి చిత్రాల ఉన్మాద క్రీడ ఇష్టం ఆ కళ్లకి
ఆడపిల్లలంటే ఆటబొమ్మలు ఆ కసాయి కళ్లకి

ఆ కసాయి కళ్లు మత్తుగా చూస్తున్నాయి
చీకటిలో కలిసిపోయి వెంబడిస్తున్నాయి
వెంబడిస్తున్నారని పాపం ఆ అబలకి తెలీదు
దట్టమైన అడవి కాదది... జనారణ్య నగరం
అక్కడా మృగాలుంటాయని తెలియదు... పాపం.

అకస్మాత్తుగా ఆ కళ్లు ఆమెను చుట్టుముట్టాయి
ఆ కళ్లు వికృతంగా నవ్వాయి
భయం నీడలో తోడేళ్ల ఊలల్లా ఆ నవ్వులు
తప్పించుకునే పెనుగులాటలో ఓడిపోయింది... ఆమె

ఆ చీకటి నుంచి మరో చీకటిలోకి
బతిమాలింది, ఏడ్చింది, కాళ్లు పట్టుకుంది
తల్లిని, చెల్లినీ గుర్తుచేసింది...
నిస్సహాయ స్థితిలో మానసికంగా నిర్జీవమైంది

కనికరం లేని ఆ కసాయి కళ్లకు తల్లా, చెల్లా
కామోన్మాదంలో వాళ్లనూ చెరిచే రాక్షసులు.
ఆ కళ్లకి ఆమె కన్నీళ్లు కనిపించలేదు...
పెనుగులాటలో నగ్నంగా మారిన శరీరం తప్ప...

కుక్కలు శవాన్ని పీక్కు తిన్నట్టు...
నరమాంస భక్షకుల్లా ఆమెపై రుధిర క్రీడ  
ఓ కంట ఆమె కన్నీటి ధార. అది కన్నీరో... రుధరమో
వికటాట్టహాసాల మధ్య నలిగిపోతూనే ఉంది

ఒకరు, ఆపై మరొకరు, ఇద్దరు, ముగ్గురు
అత్యాచారవికృతానికి ఆ చీకటి సాక్ష్యం
ఆ రాక్షసకాండను చూసి మృత్యువే భయపడింది
ఆమెను తన కౌగిలిలోకి తీసుకుని ఓదార్చింది
అవును... ఆమె మరణించింది.....

ఉన్మాదుల శవక్రీడ ముగిసింది
ఆ కసాయి కళ్లలో పైశాచిక ఆనందం
మళ్లీ ఆ కళ్లు చీకటిలో కలిసిపోయాయి..
ఆమె కంటి నుంచి రుధరధార ఆగలేదు

అది అర్ధరాత్రి కాదు, అమావాస్యా కాదు 
సమాజం ఇంకా నిద్రపోనూ లేదు...
భద్రత లేని నడిరోడ్లు ఉన్మాదుల రహదార్లు
బలహీనుల ఆక్రందనలతో నిండిన శ్మశానాలు

ప్రియమైన జవరాలికి... మనసులో మాట

తొందరగా రా ప్రియా...
ప్రపంచమంతా చుట్టూ ఉంది
కానీ... నువ్వు లేనిది.. ప్రపంచమే కాదు
ప్రతి క్షణం ఒంటరితనం గుచ్చుతోంది...

నువ్వు లేని ఒక్క క్షణం
శూన్యంలో ఒక శతాబ్దం
అగాధంలో ఒక యుగం
ఆ క్షణాన్ని తుంచేస్తూ వచ్చేయవా....

రాత్రి ఆకాశం వైపు చూస్తున్నా...
నిండు పౌర్ణమి ఆ రోజు
కానీ... అది నాకు అమావాస్యలా ఉంది
నువ్వు లేవుగా... అందుకేనేమో

గాలిలో అస్పష్టంగా నీ రూపం
పరిగెత్తుకుంటూ వెళ్లా కౌగిలి కోసం
ఏదీ... పిచ్చీ.. అని వెక్కిరించిందా రూపం
నాలో వాయులీనమై... విరహాగ్ని రేపింది

దగ్గరుంటే కసుర్లు, విసుర్లూ
కాస్త దూరం పెరిగినా గుండె బరువు
ఎడబాటు చెప్పింది నాలో నేను లేనని
ఉన్నదంతా నువ్వేనని... అందుకే రా...

నా జ్ఞాపకాల దొంతరల్లో... నీవే
ఎన్ని చిలిపి తగవులు...
ఎన్ని వలపు అలకలు.
ఎన్నని చెప్పను... అదో ప్రేమకావ్యం

ఏడడుగులు, మూడు ముళ్లతో
ఇంత ప్రేమ బంధనమా...
నాలో సగభాగమంటారు గానీ... కాదు
నాలో నీవు, నీలో నేను... మొత్తం మనమే

నీ ఊసులు, చిరునవ్వులు....
కలలో లీలగా నను తాకితే...
నిజమనుకుని కనులు తెరిచా...
నిదుర రానంది చెలీ... నీవు లేనిది

ఆ దూర తీరాన నీవున్నావు..
కానీ, నీ మనసు సందేశం అందింది
నా మనసులో మాటే నీదని...
వీరహ వీణపై వేదన పలుకుతోందని

మరి జాగేలా చెలి...
ఎద తలుపులు తెరిచే ఉంచాను..
వలపు వాకిట నిరీక్షిస్తున్నాను
నీ రాక కోసం... ప్రేమతో...

                                                      















. 

నా కలం కదులుతోంది...

కలం కదులుతోంది...
చురకత్తిల చురచురమని
సిరా ఉరకలై బిలబిలమని
స్వేచ్ఛా విహంగాలతో...
కదం తొక్కుతోంది...

నా కలం కదులుతోంది...
చీకటి తెరలను తరుముతు...
అజ్ఞానం అంతు చూస్తూ..
అగాధాన్ని పెకలిస్తూ...
గగనాన్ని నేలకు తెస్తూ...

ఈ కలం కదులుతోంది....
శిధిలమైన చచ్చు మెదళ్ల....
మొద్దు నిద్ర తట్టిలేపి...
అక్షర పునాది వేసి..
ఆలోచనల గోడ కట్టి....

నా కలం కదులుతోంది...
కన్నీటిని ఒడిసి పట్టి....
వ్యధా జీవనాన్ని తట్టి...
ఉన్మాదాన్ని చితక్కొట్టి...
అరాచకాన్ని తరిమికొట్టి....

ఈ కలం కదులుతోంది...
ఆశకు ఆయువు పోస్తూ...
కలలకు రూపం ఇస్తూ...
ధైర్యాన్ని నూరిపో్స్తూ...
నైరాశ్యాన్ని నమిలేస్తూ...

నా కలం కదులుతోంది...
ఆక్షర సేద్యానికి నాగలి పట్టి
నిరక్షరాస్యత కలుపు తీసి
నాగరికతకు నీరు పట్టి...
సంస్కారాల పంట పండించి....

ఈ కలం కదులుతూనే ఉంది
ఈ సిరా చిలుకుతూనే ఉంది...

నిబిడాంధకారాల అహంకారాన్ని
వెలుగుల కరతాళ ధ్వనులతో...
తరిమి.. తరిమి... కొట్టి...
నవయవ్వన ఉషోదయాల..
చైతన్య కిరణాలను పంచేవరకు...

నా కలం కదులుతూనే ఉంటుంది
ఈ సిరా చిలుకుతూనే ఉంటుంది


 


 

 



 
 

ఎవరి సినిమా వాళ్లదే...

ఆత్మస్థైర్యం ఒకరు చెప్తే వచ్చేది కాదు
ఓదార్పు కన్నీటిని ఆవిరి చేయ్యదు

చీకటిని తరమాలంటే వెలుగు కావాలని
నీకెవరూ చెప్పలేదు... అనుభవం అంతే... 

నీకు ధైర్యం ఇవ్వడానికి ఎవరూ ఉండరూ
లోపాలు వెక్కిరించేవాళ్లు చుట్టూ ఉంటారు
సమాజానికి పనికిరాని వాళ్లు... వాళ్లే
వాళ్లకు విలువిచ్చి నీ విలువ దిగజార్చుకోకు

అదేదో సినిమాలో చెప్పినట్టు... 
ఇక్కడ ఎవడి సినిమా ఆడిదే... 
ఎవడి సినిమాలో ఆడే హీరో... 
కర్త, కర్మ, క్రియ.. అన్నీ నువ్వే... 

మనుషుల్లో మానవత్వం కోసం వెతక్కు
కృతయుగం కాదిది.. హరిశ్చంద్రులు లేరు
త్రేతా, ద్వాపర యుగమూ కాదు... రాముళ్లు రారు
వలువలూడదీస్తే కాపాడే కృష్ణుళ్లు ప్రత్యక్షం కారు

ఇది కసాయి కలియుగం...

పాత రాతి యుగం మనస్తత్వాలే అన్నీ

రాతి గుహలు పాలరాతి గృహాలయ్యాయంతే

మనస్తత్వాలూ ఆనాటివే...  వేట, వేటు

నీ కోసం ఎవరూ రారు.. 

ఒక వేళ వస్తే వాళ్లే దేవుళ్లు... 

ఎవరో వచ్చి ఏదో చెయ్యరు

నీ సైన్యం నువ్వే... పోరాడు... 

గాంధీ ఈ రోజుల్లో ఉండి ఉంటే... 

శాంతి... శాంతి అనేవాడు కాదేమో

సుభాష్ చంద్రబోసులు కావాలిప్పుుడు

భగత్ సింగ్ ఉక్కు సంకల్పం కావాలి

ధైర్యం కోఠీలో దొరికే వస్తువు కాదు

ఎవడో నూరి పోస్తే వచ్చేదీ కాదు.. 

మనోబలం ఉంటే ధైర్యమే అదే వస్తుంది

నీ ధైర్యం నీలోనే ఉంది...  తీయ్ బయటికి

ఒక్క అడుగు నువ్వు వేస్తే... 
నీ అడుగులో ధైర్యం, సంకల్పం ఉంటే
వంద అడుగులు వెనకే వస్తాయి.. 
చట్టాలనే మారుస్తాయి... 
కసాయి కోరలు పీకి... సమాధి చేస్తాయి
( నా ముందరి పోస్ట్ లో కొన్ని రిప్లైలు పరిశీలిస్తే... సమస్య కన్నా పరిష్కార చర్చిస్తే బాగుంటుందన్న
స్పందనలొచ్చాయి. ఆ స్పందనతో నేను పూర్తిగా ఏకీభవిస్తున్నాను. కానీ... పరిష్కారం కావాలంటే.. 
ముందు మనం మారాలి. అందుకే ఈ పోస్ట్..  ఇందులో గాయం సినిమాలో సిరివెన్నెల గారి రాసి రెండు లైన్లను వాడుకున్నాను. శాస్త్రి గారు నన్ను క్షమించాలి. ( నిగ్గదీసి అడుగు పాటల్లో పాతరాతి గుహల నుంచిపాలరాతి గృహాల వరకు... మనిషి మారలేదు.. వేట అదే వేటు అదే అనే లైన్స్ ఉంటాయి... ఈ లైన్లు వాడుకున్నాను )

 

 

నా పేరు అతివ...

నా పేరు అతివ...
కొందరు మగువ అని...
చాలా మంది అబల అని కూడా అంటారు...
కానీ నేనొక భారతీయ స్త్రీని..
నన్ను పూజించిన చోట..
దేవతలు తిరుగుతుంటారని...
పురాణాల్లో ఉందట....

ఏమో నాకు తెలీదు...
ఆ దేవతలను ఎప్పుడూ చూడలేదు..
నేను పూజలూ అందుకోలేదు...

నా స్థానం కొన్నిళ్లలో వంటిల్లే...
మరికొన్నిళ్లల్లో కేవలం నేను
పక్క పంచి.. పిల్లల్ని కనే యంత్రాన్ని...
వాళ్లకేం తెలుసు స్వేచ్ఛ లేని చోట
సుఖం బదులు కంటతడే ఉంటుందని... 

ఒక్కోసారి పుట్టగానే నేనుండేది...
ఆస్పత్రి బయట చెత్తకుప్పలో...
అందులో చీమలు, పురుగులకు
నేనే ఆహారం. నా తొలి పుట్టిన రోజు 
బహుమతి మృత్యుకౌగిలి.

ఈ కథ వెనుక మరో పెద్ద వ్యధ
ప్రేమంటే నమ్మేస్తాను... అభిమానానికి కరిగిపోతాను
పక్కనే వంచన పొంచి ఉందని తెలుసుకోలేను
మూడు ముళ్లని ఆశపడ్డాను...
అన్ని ముళ్లేనని ఎలా ఊహించగలను...

కడుపులో పడిన దగ్గర నుంచి నాకు భయమే
ఎక్కడ చిదిమేస్తారో అని అదురే
పిండం నుంచే బతుకు గండం...
ఎవరికీ ఉండదేమో ఈ గ్రహణం
బలవంత భ్రూణహత్యా కాండ సమిధను...
మహలక్ష్మిని నేనంటారు... 
మహమ్మారిలా ఎందుకు చూస్తారో...

కలికాలంలో ఆటబొమ్మను నేనే...
అర్థరాత్రి నడిరోడ్డున నిలబడటమా... హవ్వ
పట్టపగలే వివస్త్రను చేస్తుంటే..
నడిరోడ్డునే మీదపడి కోరిక తీర్చుకుంటే...

నిట్టనిలువున నలిపి విసిరేస్తుంటే...
శవపంచనామాలో ఎక్కడెక్కడో గాయాలు
చెప్పుకోేలేని చోట కసాయి గాట్లు

యత్ర నార్యంతు పూజ్యంతే....
వినడానికి ఎంత బాగుందో...
కట్నం తేకుంటే కిరోసిన్ తో అగ్నిహూత్రం
వలపు పేరిట ఆమ్లదాడుల రాక్షసకాండం
పెడరెక్కలు విరిచి మరీ కామాంధుల దుర్మార్గం
అడుగడుగునా శీల పరీక్షలే... అవమానాలే

అయినా నా ధైర్యం తరగనిది...
ఎందుకంటే....
నేనెప్పుడూ చావు అంచుల మీద బతుకుతుంటాను... 
చావుతోనే న్నేహం చేస్తుంటాను...  నాకెందుకు భయం.

నా ప్రయాణంలో ఎన్నో అంతులేని వ్యధలు
తడి ఆరని కన్నీళ్లు, చిక్కటి చిమ్మ చీకట్లు
అడుగడుక్కీ గుచ్చుకునే విషపు ముళ్లు

నా ఈ  ప్రయాణంలో... ఓదార్పు ఏమైనా ఉంటే
అది... చిరుదీపంతో కాస్త దారిచూపిన మనసులు...
ముళ్లగాట్లకు రుధిరంతో తడిసిన చేదు జ్ఞాపకాలకు
కన్నీటి లేపనమేసిన మనుషులు....

(ఈ మధ్య కొందరి బ్లాగుల్లో మహిళల మీద జరుగుతున్న అరాచకాల గురించి చాలా మంది బాగా రాశారు. అమాయక ఆడపడుచుల మీద జరుగుతున్న హేయమైన అత్యాచారకాండకు నిరసనే ఇది)

 
 

 
 
 

నాగేశ్వర్రావు గారి గురించి... ఆత్రేయ మనసు నుంచి చిలికిన మాటలు

 (ఇది 1970లో అంటే నటుడిగా నాగేశ్వర్రావు గోల్డెన్ ఎరా సాగుతున్న సమయంలో.. ఎప్పుడూ ఎవరి గురించి.. ముఖ్యంగా నటుల గురించి అప్పటి వరకు ఏనాడూ రాయని.. ఆచార్య ఆత్రేయ గారు... రాసిన గొప్ప వ్యాసం. చాలా అరుదైనది. సినిమా, భాషాభిమానులు దాచుకోదగ్గ ఆర్టికల్)


అడుగు మోపే స్ధలమిచ్చేసరికి అలా పెరిగిపోయాడు వామనుడు, నాగేశ్వరరావుకు అడుగు మోపే అవకాశం ఎవరిస్తే ఏం ఎలా పెరిగాడు,ఏం సాధించాడు అనేదే కధానాయకుడి కధ.

ఎలా పెరిగాడు?

జీరో లాంటి వేషంతో ప్రవేశించి,హీరో దాకా పెరిగాడు.

ఏం సాధించాడు?

లక్షలు(వివరాలు ఉన్ కమ్ టాక్స్ వాళ్ళకూ,ఆయనకూ తెలుసూ)సంపాదించాడు. మద్రాసులో ఒక ఇల్లు కొన్నాడు.అమ్మాడు. మరొక ఇల్లు కట్టాడు. అమ్మాడు. హైదరాబాద్ లో ఒక ఇల్లు కొన్నాడు. ఇంకొక ఇల్లు కడుతున్నాడు. పొడి చేస్తాం, దంచేస్తాం అనే ఒక పరిశ్రమ,మరికొన్ని పరిశ్రమలూ పెట్టాడు. పిల్లల భవిష్యత్తుకు కావల్సిన ఏర్పాట్లన్ని చేసాడు. మంచి కార్లున్నాయి కాబట్టి తిరుగుతాడేమో అనుకుంటే మంచి సంసారం ఉండబట్టే తిరగటం లేదు. తానట్టే చదువు కోలేదు కనుక ఇతరులైనా చుదువుకోనీ అని గుడివాడలో తన పేరిట ఒక కాలేజీ పెడతామంటే సరేనని విరాళమిచ్చాడు. త్వరలోనే ఇలాంటివి మరికొన్ని చేస్తాడంటున్నారు…. చేస్తాడు.

ఇదయ్యా కథ…

“ఇదంతా మాకు తెలిసిందే కదయ్యా” అంటారు.

అవును.

మీకు తెలియనిది చెప్పమంటారా? చెప్తాను.

నాగేశ్వరరావు అందగాడు కాదు…దేశంలో కొందరమ్మాయలు నా మీద విరుచుకు పడ్డా సరే..అన్నపూర్ణమ్మగారు నన్ను క్షమిస్తారు కనుక అందగాడు కాడు.
నాగేశ్వరరావుకు మంచి కళ్ళు లేవు.

కంఠం అంత కన్నా లేదు.

ఒడ్డూ పొడుగూ విగ్రహం లేదు

బాషా పాండిత్యం లేదు.

ఇంతెందుకు నటుడికి కావిలిసిన లక్షణాలు అసలు లేవు

అయినా-

హీరో అయ్యాడు…ఇప్పటికీ హీరోగా ఉన్నాడు..ఇంకా ఉంటాడు

ఇదయ్యా కథ…

“ఇదీ మాకు తెలిసిందే కదయ్యా?” …అంటారు.

మీకేమిటి నాగేశ్వరరావుకే తెలుసు.కనుక మీకూ..ఆయనకూ తెలియందొకటి చెప్తాను.

నెల్లూరులో ‘మాయాలోకం’ విడుదలైంది చూశాను. అందులో ఆ కుర్రాడి పేరు నాగేశ్వరరావు అని నాకు తెలియదు కానీ ఈ కుర్రాడెవరో ఫరవాలేదు-కంఠమూ, బిగుసుకు పోవటమూ-ఈ రెండూ సర్ధుకుంటే పనికొస్తాడు,అని నేననుకున్నాను. పక్క నెవరితోనో అన్నాను కూడా ఇప్పడు పెద్ద వాళ్ళయిన వాళ్ళందర్ని గురించి ఒకప్పుడిలా అనుకున్నామని చాలా మంది చెప్పడం సహజం. నేను ఆ జాబితాలో చేరను. ఎందుచేతంటే నేనప్పుడు నాటకాలలో ఉన్నాను.ప్రతిభను వెతకటం,గుర్తించటం నా వృత్తిగా ఉండేది.పైన నేను ఉదహరించిన రెండులోపాలూ ఆయన ఏ మాత్రం సర్ధుకున్నాడో మీరే నిర్ణయించాలి. కానీ,నేననుకున్నట్లు మాత్రం పనికొచ్చాడు.పై కొచ్చాడు.

“ఎలా పైకొచ్చాడయ్యా?” అంటారు.

అవును అక్కినేని ఎలా పైకొచ్చారో తరువాత…(పార్ట్-2 లో)

ఆచార్య ఆత్రేయ స్వయంగా “కృషీ వలుడు..ఇంతింతై వటుడింతయై..”అనే టైటిల్ తో సినిమా రంగం అనే పత్రికలో (1970 పిబ్రవరి సంచికలో) అక్కినేని నాగేశ్వరరావు గురించి ఆయన సినీ జీవితం రజితోత్సవం సందర్బంగా రాసినది.
------------------------------------------------------------------------------------------------
తన లోపాలు తనకు తెలుసు కనుక. తన తప్పులు తను తెలుసుకుంటాడు కనుక.
నాగేశ్వరరావంటే అదృష్టం కాదు.అంగబలం కాదు,అర్ధబలం కాదు.
నాగేశ్వరరావు అంటే దీక్ష,కృషి,క్రమ శిక్షణ.
నాగేశ్వరరావు నటుడుగా పుట్టలేదు.నటుడు కావాలనుకున్నాడు.శరీరాన్ని,మనసునూ,అలవాట్లనూ,అభిరుచులను,ఆశలనూ,ఆకర్షణలనూ,అదుపులో పెట్టుకుని,తన లక్ష్యానికి తగ్గట్టుగా మలుచుకుని తీర్చి దిద్దుకుని నటుడయ్యాడు.
దీనికంతా ఆనాటి సినిమా పరిశ్రమ వాతావరణం కూడా సహాయపడింది.

అంటే-
తారాబల ప్రభావం ఇంత ప్రబలంగా లేని రోజులవి. దర్శకుడు,కెమెరామెన్,సౌండ్ రికార్డిస్ట్ మొదలగు సాంకేతికనిపుణులే అప్పుడు తారలు.వాళ్ళలో చాలా మంది విద్య,సంస్కారం కలవారు. దక్షిణ దేశ చలన చిత్ర పరిశ్రమ ఒక లక్ష్యంగా,ఒక ఉద్యమంగా స్వీకరించినవాళ్ళు. అందువల్ల ప్రతిభను వెతకడం,తయారుచేయడం పరిశ్రమకు బలం చేకూర్చడం వాళ్ళ కర్తవ్యంగా ఉండేది. ఈ వాతావరణం అప్పుడుండబట్టే ఆ నాగేశ్వరరావు ఈ నాగేశ్వరరావు అయ్యాడు. అవన్నీ ఇప్పుడు పూర్తిగా శూన్యం కాబట్టే మరో నాగేశ్వరరావు రాలేకపోతున్నాడు.

నాగేశ్వరరావు ఇంకా హీరోగా చెలామణి కావడం మనకు ఇబ్బంది లేదు కాని,మరి కొందరు నాగేశ్వరరావులు రాకపోవడం పరిశ్రమకు ఆరోగ్యకరం కాదు.

నాగేశ్వరరావు గొప్ప నటుడంటారు.కాడని నేనంటాను.కారణం నాగేశ్వరరావును నటజీవితానికి పరిచయం చేసిన నాటక రంగాన్ని ఆయన వదలకుండా ఉంటే ఆయన నటన నిగ్గు తేలేది. అందుకు నిదర్శనం చాలా మంది తమిళ నటులే. నాగేశ్వరరావు ఇప్పటికి ఆరితేరింది సినిమా నటనలో మాత్రమే అని నా అభిప్రాయం. నటన గురించి ఆయనకు కొన్ని నిశ్చతాభిప్రాయాలు ఉన్నాయి. వాటితో నేనేకీభవించను.అందువల్ల నాగేశ్వరరావుకు నష్టముండదు..కాని ఆయన మళ్ళా నాటకరంగానికి రావడం అంటూ తటస్ధపడితే నటన గురించి ఆయన నిశ్చితాభిప్రాయాలు మార్చుకుని నాతో ఏకీభవిస్తాడనీ,అందువల్ల చాలా లాభం ఉంటుందని నా ఆశ.

ఈ సోదంతా ఎందుకంటారేమో
అభిమానముంది కనుక.
నన్ను గురించి నాగేశ్వరరావును అడగండి ..ఎన్ని చెబుతాడో..
అదీ అభిమానమే.
మీకు తెలియంది ఇంకోటి చెబుతాను.

నేనింతవరకూ మానవ మాత్రుడు మీద..అందులో సినిమా నటుడు మీద వ్రాయటం ఇదే మొదటిసారి.
అందుకే పొగడాలంటే పొగరడ్డమొస్తోంది. తెగడాలంటే సత్యం అడ్డొస్తోంది. అందుచేతే నాగేశ్వరరావు కృషిని ఎప్పుడూ కాదనను గొంగళి పురుగు సీతాకోక చిలుక కావడానికి పడే శ్రమ,పరిణామ అవస్ధలూ పడ్డాడు నాగేశ్వరరావు. అందుకే నిలబడ్డాడు. అందుకే ఇప్పుడు వచ్చిన,ఇక రాబోయే నటులకూ,హీరోలకు ఆదర్శంగా ఉంటాడు.

నాగేశ్వరరావు అందుకున్న శిఖరాలను చూచి అర్రులు చాచే వాళ్ళే కాని,చేసిన కృషినీ,పడ్డ శ్రమనూ బయిలుదేరే ముందు చేరుకోవాలనుకున్న లక్ష్యాన్నీ గుర్తించి అనుసరించేవాళ్లు ఒక్కరూ లేరు.

నాగేశ్వరరావు సినిమా పరిశ్రమకు డబ్బు సంపాదించాలని రాలేదు. ఇప్పటికీ ఆయన డబ్బుని సంపాదిస్తున్నా- డబ్బు ఆయన్ను సంపాదించడం లేదు. వ్యక్తిగా ఆయనకు జీవితంలో సంతృప్తి ఏర్పడింది. నటుడుగా ఆయనకింకా అసంతృప్తి ఉందని నాకు తెలుసు.అసంతృప్తిని వెతుకుతూనే ఇంకా వేషాలు వేస్తున్నాడు.అది దొరికే వరకూ హీరోగానే ఉంటాడు. దొరికిన నాడు నిజంగా హీరో అవుతాడు.

నాగేశ్వరరావు మంచివాడంటారు. అంత మంచివాడేం కాదు. కాస్త చెడ్డవాడు కూడా అంటాను. సినిమా పరిశ్రమలో అందరూ అనుసరించలేని నీతులూ,నియమాలు కొన్ని ఉన్నాయి ఆయనకు. అవి అందరూ అనుసరించాలని ఆయన పట్టుదల అనుసరించలేని వాళ్ళకు చెడ్డవాడవుతుంటాడు.

నా పేరు నాగేశ్వరరావు.నేను నాగు పాము లాంటి వాడ్ని అని ఒకప్పుడన్నాడట. నిజమే.ఆయన పగ పడతాడు.కానీ విషం కక్కడు.
నాగేశ్వరరావు నిలకడ లేని మనిషి. అభిప్రాయాలు మార్చుకుంటూంటాడు.
అవును. ఆ మార్చుకునేవి దురభిప్రాయాలే.

నాగేశ్వరరావు ఇంత పైకి రావటానికి ఒక కుల వ్యవస్ధ,ఒక నిర్మాణ సంస్ధ,ఒక పంపెణీ కంపెనీ వెనక ఉన్నాయని కొందరంటూంటారు. నేనది సుతారామూ నమ్మను.ఒప్పుకోను. ఆ నమ్మకంతో అలాంటి ఏర్పాట్లు చేసుకోవటానికి ఈ తరం వాళ్ళు ఎవరైనా ప్రయత్నిస్తే తప్పు దారిలో వెళుతున్నారని..అభివృధ్ది కన్నా అధోగతి పాలవుతారనీ హెచ్చరిస్తునన్నాను. నాగేశ్వరరావు సినిమా రంగంలో అడుగు పెట్టినప్పుడు అలాంటివేమీ లేవు.నిజం చెప్పాల్సి వస్తే ఆయన్ను ఆధారం చేసుకుని అవన్నీ బలం చేకూర్చుకున్నాయని అంటే తప్పులేదేమో. ఆయనకు సినిమారంగంలో మొదటి రంగు పూసింది కులం కాదు. ఆయన్ను ప్రప్రధమంగా క్లిష్టమైన ఉదాత్తమైన పాత్రలను పోషించగల నటుడుగా నిరూపించింది తన నిర్మాణ సంస్ధ కాదు.

నాగేశ్వరరావు తన్ను తానొక బంక మట్టిగా భావించుకున్నాడు.దాన్ని తానే మర్ధించాడు. మదించాడు.అందులో రాళ్ళూ రప్పలూ,నలుసులూ పొలుసులూ ఏరి పారేసుకున్నాడు. తనకొక రూపాన్ని నిర్ణయించుకొని,తీర్చి దిద్దుకున్నాడు. ఒక మూర్తిగా తయారయ్యాడు. మనం దాన్ని ఆదర్శమూర్తి అందాము.

కృషీవలుడుగా పుట్టి కృషిలో ఉన్న ఖుషీని గుర్తించి,నిషాను ఆస్వాదించిన ఒక మధురమూర్తిగా తయారయ్యాడు.
నాగేశ్వరావు ఈజ్ యీక్వల్ టు కృషి -ఈజ్ యీక్వల్ టు నాస్తి దుర్భిక్షం.
(షరా ఈ వ్యాసం మొత్తంలో ప్రభుత్వం ఇచ్చిన బిరుదు వాడలేదు-వాడకూడదన్నారు కనుక.)
‘డు’ అన్నాను-నాకు చాలా ఆప్తు’డు’ కనుక.

ఆచార్య ఆత్రేయ స్వయంగా “కృషీ వలుడు..ఇంతింతై వటుడింతయై..”అనే టైటిల్ తో సినిమా రంగం అనే పత్రికలో (1970 పిబ్రవరి సంచికలో) అక్కినేని నాగేశ్వరరావు గురించి ఆయన సినీ జీవితం రజితోత్సవం సందర్బంగా రాసినది.ఇంతటితో సమాప్తం.

(ప్రపంచ వ్యాప్తంగా గొప్ప నటుల జాబితా తయారు చేస్తే అందులో.. ప్రజాభిమానం అత్యధికంగా
ఉన్న పాతనటుల్లో మొదటి 50 స్థానాల్లో ఉంటారు అక్కినేని, ఎన్టీఆర్. అలాంటి వ్యక్తులు మరణించినా
మరణించినట్టు కాదు. ఎందుకంటే వారి జ్ఞాపకాలు ఉన్నంతవరకు బతికున్నట్టే లెక్క. అక్కినేని గారికి
ఘన నివాళి.)
 

హిమజ్వాలాంతరాళలో....

                      ఓ అలసిన మనసు
                      సేద తీర్చేందుకు..

                      వెన్నెల పరుపు వేశా...

బరువెక్కిన హృదయమో...
అలోచనల బందీనో...
చెంపజారిన కంటతడో....
ఆనంద నందనవనమో...
                      ఏమో... తెలీదు... ఎవరో
                      అయినా... వేశాను వెన్నెల పరువు...
                      అలసిన మనసని అనిపించి...

బహుదూరపు బాటసారి అని...
కనులకు చిక్కని నిశీధి అని...
కలలకు అందని ఊహాఝరి అని...
మౌనాన్ని ప్రేమించే శూన్యమని...
                      అనుకుంటూ ఉంటాను... కానీ...
                      మనసు చెప్తుంటుంది... అస్పష్టంగా
                      అది.. అలిసిన మనసే అని...

మంచుతెరల్లో హిమబిందువులా...
నడిసముద్రంలో నిశ్శబ్దంలా...
జడివానలో ఓ వానచినుకులా...
హోరుగాలిలో ఓ మరీచికలా..
                       వెతికినా కనిపించదు... కానీ..
                       మనసు వెతుకుతూనే ఉంది
                       ఆ మనసు లోతు ఎంతని....

జవాబు లేని ప్రశ్న అని...
జాబు చేరలేని చిరునామా అని...
తీరం చేరని కెరటమని...
అంతూదరీ లేని దూరమని...
                      మది రొద పెడూతునే ఉంటుంది
                      కానీ... నా మొండి మనసు వినదు
                      అన్వేషిస్తూనే ఉంటుంది.... 

ఆలోచనల తెరలు దొంతరలైనా...
ఆ మనసుది అంతులేని కథే అయినా....
ఆ హిమజ్వాలాంతరాళ వెనుక ఉన్నది
హిమమో, జ్వాలో... వెతుకుతూనే ఉంటుంది... నా మది
                     ఈ భావాతీతఘర్షణలో... నే గెలిచినా ఓడినా...
                     అలిసిన మనసది... అందుకే
                     సేద తీరు అని... వెన్నెల పరుపు వేశా...

 



 

  
 

 

 

మనసు-అంతరాత్మల మధ్య సంఘర్షణ

ఇట్స్ ట్రూ...
మనిషి చచ్చిపోయాడు... 
మనసూ చచ్చిపోయింది...
నవ్వెన్ని చెప్పినా సరే...
నేను చెప్పిందే నిజం...

నో... ఇట్స్ రాంగ్...
మనిషి బతికున్నాడు
మనసే చచ్చిపోయింది
మనసు చచ్చిన మనిషి 
నిర్జీవంగా బతికేస్తున్నాడంతే...

నాన్సెన్స్.... షట్ యువర్ మౌత్
మనసు చస్తే... 
మనిషి బతకడమేంటి
వాడూ చచ్చినట్టే...
మనసు లేదు... మనిషీ లేడు.. అంతే

కూల్ మ్యాన్... కూల్
మనసున్న వాళ్లే లేరనకు
మనిషి ఉనికే ఉండదప్పుడు
ఈ వాదనే లేదిప్పుడు
మనసు మాయలో పడింది.. అంతే

యూ...... స్టుపిడ్...
నీ వాదం చాలించు
ఎక్కడుంది మంచి, సంస్కారం
వీధుల్లోకి వెళ్లి చూడు...
బంధాల్లోకి తొంగి చూడు... అప్పుడు మాటాడు

హహహ.... లైట్ డ్యూడ్
బంధాల్లో నటనే ఉండొచ్చు
మానవ మృగాలే సంచరిచ్చొచ్చు
మనసున్న మనుషులనూ చూడు
బురద గుంటలో కమలం వికాసించదూ...

షిట్... యూ ఆర్ ఏ హిపోక్రాట్
నిన్ను నువ్వు మోసం చేసుకుంటున్నావ్
నన్నూ... వంచిస్తున్నావ్ 
ఈ అబద్ధాలతో బతుకున్న నటుడివి.. నువ్వు
మనిషిలో మనిషి లేదు.. ఇదే నిజం

ఐ పిటీ యూ...
అమ్మే లేదంటావా...
అమ్మదనం కాదనగలవా...
అమ్మ పాలతో స్వచ్ఛంగా పెరిగినవారే అంతా
మధ్యలో మాయా వంచన ఇదంతా
షట్ అప్... 
పుట్టే వరకే మనిషి... ఆపై కాదు
మరెందుకు అత్యాచారాలు, ఈ ఘోరాలు
మతోన్మాదాలు, కులచిచ్చులు...
చేతనైతే బదులివ్వు.. ఫ్రెండ్..

యస్.. యూ ఆర్ రైట్
ఆ వర్గం వేరు... అది జంతుసమూహం
నువ్వెప్పుడైనా అలాంటి ఘోరం చేశావా
లేదే.. మరి నీకు మనసు లేనట్టా.
ఈ వాదమంతా.. నీది కాదు.. నీ మనసుదే.. కాదంటావా

నో.....నో....నో
ఆ జంతు సమూహంలోనూ మనుషులేగా
జంతువుల పరువెందుకు తీస్తావు...
మనసు చచ్చింది.. ఈ ప్రపంచం నాకొద్దు...
నా చుట్టూ ఉన్నది మనసు లేని మనుషులే

నో.. ఫ్రెండ్
నీ మనసు మంచిది..
ఆ మంచిని పంచు మిత్రమా
మనసున్న వాళ్లే మనసు లేదంటే
నిజంగానే.... మనిషి లేనిదే అవుతుంది పుడమి

బట్... (విత్ టియర్స్) 
మంచి చెప్తే వినేవారెవరు
నా ఆవేదన చల్లారేదెలా..
నీలా నేను భరించలేను...
మనసుని రాజీ పడమనలేను


ఓ మై ప్రిషియస్ ఫ్రెండ్... రిలాక్స్
మనసున్న మనసువి నువ్వు
నీలాంటి మనసులింకెన్నో...
అందుకే మనసు, మంచీ చావలేదు... 
చెడు ఓ గ్రహణం అంతే... తాత్కాలికం

ప్రభవించిన అరుణంలా 
మంచి మనసులు వికసించిన నాడు
నీ ఆవేదన పున్నమిలా చల్లబడుతుంది
ఒంటరిగా రోధిస్తే ఫలితమేముంది...

 ఉఫ్.. ఇక చాలు... 
కమ్ ఫ్రెండ్... లెట్స్ హేవే కాఫీ.... 

 

 

.



 

అనగనగా... ఓ ప్రేమ కథ

కనుల కాటుక రేఖలతో
ఓ ప్రేమ లేఖ రాసిందామె...
అక్షరాలతో కాదు చూపులతోనే...లక్షణాలతోనే చెప్పేసింది ప్రేమని...
మంచు తెరల్లో మునిగిన ఓ సాయంత్రం వేళ....

తనను చూసేందుకు ఒకటే ఉవ్విళ్లు
ఆ వీధిలోకి వెళ్తే ముగ్గు పెడుతూ తను...
దూరంగా కొంటెగా చూస్తూ నేను
చుక్కల ముగ్గుతో చక్కని చుక్క...
రంగవల్లిక అల్లుతుంటే...
ఏమని వర్ణించను ఆ భంగిమను...

ముగ్గుల రంగుల కన్నా..
ఈ చుక్క సిగ్గులే అందం...
నా చూపులు ఆ సిగ్గులు వెతుకుతుంటే..
ఆ చెక్కిళ్లలో ఎర్రదనం.. వర్ణించతరమా
దగ్గరకెళ్లమని మనసు గోలగోల...
వద్దంటూ.. కళ్లతోనే ఆమె చిలిపి సైగ...
ఆ సైగల సిగ్గుల్లో కనిపించింది...అసలు సిసలు వలపు జాడ....

వాల్జడలో మల్లెల గుసగుసలు
అతనిని రానియ్యవే అంటున్నాయి...
కానీ.. ఎవరైనా చూస్తే... అని ఆ అందాల రాక్షసి
కసిరి మల్లెల నొోరునొక్కేసింది
ఆ పెదవుల్లో మాటరాని మౌనాలు...
వలపు సంగతులు దాచుకున్నాయి...
కాలి పట్టీల మువ్వల సవ్వడిలో
ప్రేమ సంగతుల సరిగమలే వినిపించాయి...

లోలాకులు కూడా నా గురించే
తన చెవిలో ఏవో చెప్తున్నాయి....
ఆ చిలిపి కబురుల చక్కిలిగింతలకు
తన అధరాలలో చిరు  మందహాసం
ఆహా ఆ దృశ్యం ప్రకృతి కన్నా అందం

వర్ణాల రంగవల్లిక పూర్తయింది
నుదుటిపై చిరుచెమటలను 
రంగుల చేతులతో తుడుచుకుంది
కుంకుమ రేఖల పక్కనే హరివిల్లులా
ఆమె మోము ఒక రంగవల్లికైంది..
అది చూచి నేను నవ్వాను..
కళ్లు ఎగరేసి అడిగింది.. ఆ నవ్వు ఎందుకని

నేను రంగుల ముగ్గుని చూపించాను
అది నువ్వే అని కళ్లతోనే బదులిచ్చాను...
పరవశించిన ఆ హృదయం
నాకు చిరునవ్వుల బహుమతినిచ్చింది
నా మనసంతా సంక్రాంతి పండగైంది...

చిరుగాలులకు ఆమె పైటంచూ...
అలలా ఎగురుతుంటే... ఇంటిలోకి పరిగెడుతూ
ఆమె... ఒక్కసారి ఆగింది... 
ఒక్క అడుగు వెనక్కు వేసి...
చాటుగా నన్ను చూసింది..
కనులతోనే నవ్వి... వలపు సందేశం పంపింది.

(మిత్రులకు సంక్రాంతి శుభాకాంక్షలు)

అనగనగా... ఓ ప్రేమ కథ

కనుల కాటుక రేఖలతో
ఓ ప్రేమ లేఖ రాసిందామె...
అక్షరాలతో కాదు చూపులతోనే...లక్షణాలతోనే చెప్పేసింది ప్రేమని...
మంచు తెరల్లో మునిగిన ఓ సాయంత్రం వేళ....

తనను చూసేందుకు ఒకటే ఉవ్విళ్లు
ఆ వీధిలోకి వెళ్తే ముగ్గు పెడుతూ తను...
దూరంగా కొంటెగా చూస్తూ నేను
చుక్కల ముగ్గుతో చక్కని చుక్క...
రంగవల్లిక అల్లుతుంటే...
ఏమని వర్ణించను ఆ భంగిమను...

ముగ్గుల రంగుల కన్నా..
ఈ చుక్క సిగ్గులే అందం...
నా చూపులు ఆ సిగ్గులు వెతుకుతుంటే..
ఆ చెక్కిళ్లలో ఎర్రదనం.. వర్ణించతరమా
దగ్గరకెళ్లమని మనసు గోలగోల...
వద్దంటూ.. కళ్లతోనే ఆమె చిలిపి సైగ...
ఆ సైగల సిగ్గుల్లో కనిపించింది...అసలు సిసలు వలపు జాడ....

వాల్జడలో మల్లెల గుసగుసలు
అతనిని రానియ్యవే అంటున్నాయి...
కానీ.. ఎవరైనా చూస్తే... అని ఆ అందాల రాక్షసి
కసిరి మల్లెల నొోరునొక్కేసింది
ఆ పెదవుల్లో మాటరాని మౌనాలు...
వలపు సంగతులు దాచుకున్నాయి...
కాలి పట్టీల మువ్వల సవ్వడిలో
ప్రేమ సంగతుల సరిగమలే వినిపించాయి...

లోలాకులు కూడా నా గురించే
తన చెవిలో ఏవో చెప్తున్నాయి....
ఆ చిలిపి కబురుల చక్కిలిగింతలకు
తన అధరాలలో చిరు  మందహాసం
ఆహా ఆ దృశ్యం ప్రకృతి కన్నా అందం

వర్ణాల రంగవల్లిక పూర్తయింది
నుదుటిపై చిరుచెమటలను 
రంగుల చేతులతో తుడుచుకుంది
కుంకుమ రేఖల పక్కనే హరివిల్లులా
ఆమె మోము ఒక రంగవల్లికైంది..
అది చూచి నేను నవ్వాను..
కళ్లు ఎగరేసి అడిగింది.. ఆ నవ్వు ఎందుకని

నేను రంగుల ముగ్గుని చూపించాను
అది నువ్వే అని కళ్లతోనే బదులిచ్చాను...
పరవశించిన ఆ హృదయం
నాకు చిరునవ్వుల బహుమతినిచ్చింది
నా మనసంతా సంక్రాంతి పండగైంది...

చిరుగాలులకు ఆమె పైటంచూ...
అలలా ఎగురుతుంటే... ఇంటిలోకి పరిగెడుతూ
ఆమె... ఒక్కసారి ఆగింది... 
ఒక్క అడుగు వెనక్కు వేసి...
చాటుగా నన్ను చూసింది..
కనులతోనే నవ్వి... వలపు సందేశం పంపింది.

(మిత్రులకు సంక్రాంతి శుభాకాంక్షలు)
 
 

 
 
 
 

 
 

మౌనం వేసిన ప్రశ్నలు...

ఆశ నిరాశకి ఎంతదూరం
ఒక్క అక్షరమే అని తర్కం చెప్తుంది
ఒక్కోసారి తర్కాన్ని చూస్తే జాలేస్తుంది
అక్షరమే తేడా ఉంటే నిరాశ నీడగా
ఆశే ఉండొచ్చుగా... ఆశావాదంగా

ఆనందానికి విషాదానికి తేడా ఏంటి
ఆనందానికి అగాధం తవ్వితే
విషాద శిధిలాలు గాయం చేస్తాయి
అసలు గోతులే తవ్వుకోకుండా ఉంటే
విషాదానికే విషాదం మిగిల్చేది ఆనందం.

ప్రేమకి, భగ్నప్రేమకి అంతరమేంటి
మనసుకి మనసుకి ముడి ప్రేమ
ఆ ముడి తెగితే భగ్నప్రేమ
భగ్నప్రేమ... ప్రేమ తప్పు కాదు...
భావాలు కలవని మనసుల తప్పు

మాట-మౌనం ఏది మంచిది
మౌనంలో శూన్యం తప్ప ఏముంది
మాటల్లో అపార్ధాలు తప్ప ఇంకేమున్నాయి
మౌనం ఒక రాజీ, మాటల్లో నటన మరో రాజీ
మౌనం మాటగా మారితే సమాజం వెలివేస్తుంది

బంధాల్లో వాస్తవమెంత
బంధనాల్లాంటి బంధాల్లో స్వచ్ఛతేదీ
హిపోక్రసీ ముసుగుల్లో మోసం తప్ప నిజమేది
కష్టం సుడిగుండాలై తాకినపుడు
గుండెబరువు దించే స్వచ్ఛమైన బంధం కన్నీరే...

ఈ మధ్య మరీ ప్రశ్నలెక్కువైపోతున్నాయి
కానీ.. అసలు ప్రశ్నించొద్దు అంటున్నారు
ఇంకొందరు నవ్వుకుంటున్నారు..
ఇవి నా ప్రశ్నలు కానే కావు
ఎన్నో మౌనాలు నన్నడిగిన ప్రశ్నలు