కసాయి కళ్లు...

ఆ కసాయి కళ్లు చూస్తున్నాయి
ఆ కళ్లకు మరో రెండు జతల కళ్లు తోడయ్యాయి
ఆ కళ్లలో సంస్కారం లేదు, సభ్యత లేదు
అవి మంచిని ఏనాడు చూసిన కళ్లు కావు

ఆ కసాయి కళ్లు...
భావోద్వేగాలకు ఏనాడు చెమర్చలేదు
అసలా మాటే వాటికి తెలీదు
తాగొచ్చి తండ్రి తల్లిని కొడితే చూసిన కళ్లవి
నాగరిక సమాజంలో ఆనాగరిక ఆనవాళ్లవి

విద్యని వెక్కిరించిన సంస్కార హీన కళ్లవి
మద్యం మత్తు కైపులో ఎర్రబడిన కళ్లవి
నీలి చిత్రాల ఉన్మాద క్రీడ ఇష్టం ఆ కళ్లకి
ఆడపిల్లలంటే ఆటబొమ్మలు ఆ కసాయి కళ్లకి

ఆ కసాయి కళ్లు మత్తుగా చూస్తున్నాయి
చీకటిలో కలిసిపోయి వెంబడిస్తున్నాయి
వెంబడిస్తున్నారని పాపం ఆ అబలకి తెలీదు
దట్టమైన అడవి కాదది... జనారణ్య నగరం
అక్కడా మృగాలుంటాయని తెలియదు... పాపం.

అకస్మాత్తుగా ఆ కళ్లు ఆమెను చుట్టుముట్టాయి
ఆ కళ్లు వికృతంగా నవ్వాయి
భయం నీడలో తోడేళ్ల ఊలల్లా ఆ నవ్వులు
తప్పించుకునే పెనుగులాటలో ఓడిపోయింది... ఆమె

ఆ చీకటి నుంచి మరో చీకటిలోకి
బతిమాలింది, ఏడ్చింది, కాళ్లు పట్టుకుంది
తల్లిని, చెల్లినీ గుర్తుచేసింది...
నిస్సహాయ స్థితిలో మానసికంగా నిర్జీవమైంది

కనికరం లేని ఆ కసాయి కళ్లకు తల్లా, చెల్లా
కామోన్మాదంలో వాళ్లనూ చెరిచే రాక్షసులు.
ఆ కళ్లకి ఆమె కన్నీళ్లు కనిపించలేదు...
పెనుగులాటలో నగ్నంగా మారిన శరీరం తప్ప...

కుక్కలు శవాన్ని పీక్కు తిన్నట్టు...
నరమాంస భక్షకుల్లా ఆమెపై రుధిర క్రీడ  
ఓ కంట ఆమె కన్నీటి ధార. అది కన్నీరో... రుధరమో
వికటాట్టహాసాల మధ్య నలిగిపోతూనే ఉంది

ఒకరు, ఆపై మరొకరు, ఇద్దరు, ముగ్గురు
అత్యాచారవికృతానికి ఆ చీకటి సాక్ష్యం
ఆ రాక్షసకాండను చూసి మృత్యువే భయపడింది
ఆమెను తన కౌగిలిలోకి తీసుకుని ఓదార్చింది
అవును... ఆమె మరణించింది.....

ఉన్మాదుల శవక్రీడ ముగిసింది
ఆ కసాయి కళ్లలో పైశాచిక ఆనందం
మళ్లీ ఆ కళ్లు చీకటిలో కలిసిపోయాయి..
ఆమె కంటి నుంచి రుధరధార ఆగలేదు

అది అర్ధరాత్రి కాదు, అమావాస్యా కాదు 
సమాజం ఇంకా నిద్రపోనూ లేదు...
భద్రత లేని నడిరోడ్లు ఉన్మాదుల రహదార్లు
బలహీనుల ఆక్రందనలతో నిండిన శ్మశానాలు

ప్రియమైన జవరాలికి... మనసులో మాట

తొందరగా రా ప్రియా...
ప్రపంచమంతా చుట్టూ ఉంది
కానీ... నువ్వు లేనిది.. ప్రపంచమే కాదు
ప్రతి క్షణం ఒంటరితనం గుచ్చుతోంది...

నువ్వు లేని ఒక్క క్షణం
శూన్యంలో ఒక శతాబ్దం
అగాధంలో ఒక యుగం
ఆ క్షణాన్ని తుంచేస్తూ వచ్చేయవా....

రాత్రి ఆకాశం వైపు చూస్తున్నా...
నిండు పౌర్ణమి ఆ రోజు
కానీ... అది నాకు అమావాస్యలా ఉంది
నువ్వు లేవుగా... అందుకేనేమో

గాలిలో అస్పష్టంగా నీ రూపం
పరిగెత్తుకుంటూ వెళ్లా కౌగిలి కోసం
ఏదీ... పిచ్చీ.. అని వెక్కిరించిందా రూపం
నాలో వాయులీనమై... విరహాగ్ని రేపింది

దగ్గరుంటే కసుర్లు, విసుర్లూ
కాస్త దూరం పెరిగినా గుండె బరువు
ఎడబాటు చెప్పింది నాలో నేను లేనని
ఉన్నదంతా నువ్వేనని... అందుకే రా...

నా జ్ఞాపకాల దొంతరల్లో... నీవే
ఎన్ని చిలిపి తగవులు...
ఎన్ని వలపు అలకలు.
ఎన్నని చెప్పను... అదో ప్రేమకావ్యం

ఏడడుగులు, మూడు ముళ్లతో
ఇంత ప్రేమ బంధనమా...
నాలో సగభాగమంటారు గానీ... కాదు
నాలో నీవు, నీలో నేను... మొత్తం మనమే

నీ ఊసులు, చిరునవ్వులు....
కలలో లీలగా నను తాకితే...
నిజమనుకుని కనులు తెరిచా...
నిదుర రానంది చెలీ... నీవు లేనిది

ఆ దూర తీరాన నీవున్నావు..
కానీ, నీ మనసు సందేశం అందింది
నా మనసులో మాటే నీదని...
వీరహ వీణపై వేదన పలుకుతోందని

మరి జాగేలా చెలి...
ఎద తలుపులు తెరిచే ఉంచాను..
వలపు వాకిట నిరీక్షిస్తున్నాను
నీ రాక కోసం... ప్రేమతో...

                                                      















.