ఆనాటి వానచినుకులు

వంశీది ఒక కథ ఆ మధ్య చదివాను. పేరు గుర్తులేదు గానీ..
ఆనాటి వానచినుకులు అనే కథాసంకలనంలోనిదది.
ఎందుకో ఉదయం వాన పడుతుంటే ఆ కథ అనుకోకుండా
గుర్తొచ్చింది. అందులో ఒక అబ్బాయి.. ఎప్పుడో తన చిన్ననాడే వదిలేసిన తాతగారి
ఊరు చూద్దామని వస్తాడు. అదో అందమైన పల్లెటూరు. అక్కడో బంధువుల
ఇంట్లో ఓ అమ్మాయి. ఆ అమ్మాయి... బంధువుల ఇళ్లకు, తెలిసిన వారి ఇళ్లకు
తీసుకెళ్లి అందరినీ అబ్బాయికి పరిచయం చేస్తుంది.
అలా ఒక్కో ఇంటికీ తీసుకెళ్లడం.. మధ్య మధ్యలో అమ్మాయి మనసులో
అబ్బాయిపై తొలకరి వలపు జల్లు కురియడం. చిలిపి చిలిపి మాటలు
కాలువ గట్లు, కొబ్బరి చెట్లు, మామిడి తోపులు, మధ్యమధ్యలో ఇళ్లు
అమ్మాయి నవ్వులు, అబ్బాయి మచ్చట్లు అన్నట్లు చాలా రసాత్మకంగా
సాగిపోతుంది కధ. చివరికి అమ్మాయి పూర్తిగా
అబ్బాయిని ఇష్టపడుతుంది. అబ్బాయిని బస్సు ఎక్కించడానికి
బస్ స్టాప్ కి తీసుకొస్తుంది. ఆక్కడ.. వీరి కుటుంబం గురించి మొత్తం
తెల్సిన జెట్కా బండి వాడు.. ఎవరీ అబ్బాయి అని.. ఆ అమ్మాయిని
వాకబు చేస్తాడు. ఫలానా వారి అబ్బాయి అని ఆ ఆమ్మాయి ముసి ముసి
నవ్వులు నవ్వతూ.. ఆ అబ్బాయి వంక క్రీగంట చూస్తు
చెప్తుంది. ఒక్క క్షణం ఆ జెట్కావాడు... కళ్లు మూసుకుని
ఆలోచించి... ఓ అమ్మాయి.. ఇతగాడా.. ఇతను నీకు
అన్నయ్యవుతాడు.. తెల్సా అని చెప్పి వెళ్లిపోతాడు
అప్పటి వరకు ఆమె మనసులో వరదగోదారిలా
ప్రవహిస్తున్న వలపు ఆనకట్ట తెగిపడిపోయి
కళ్ల నుంచి నీటి చుక్క రూపంలో పుడమిని
తాకుతుంది. ఇంతలో ఆ అబ్బాయి ఈమెతో
వెళ్లొస్తానని చెప్పి బస్సెక్కుతాడు. మౌనం నుంచి
తేరుకుని.. కంటిచెమ్మ ఆరేలోపే బస్సు వెళ్లిపోతుంది
వలపుల పరిమళాలతో చెదిరిన మనసుని
అంతలోనే వికసించి అంతకన్నా వేగంగా
వాడిపోయిన వలపు పూలను అక్కడే
వదిలేసి భారంగా ఇంటివైపు కదుల్తుంది ఆ చిన్నది
ఈ కథలో ఎంత రొమాంటిసిటీ ఉందో.. కథ చివరికి వచ్చే సరికి
మనసున్న వారినెవ్వరినైనా కదిలించే సున్నితమైన విషాదమూ
ఉంది. వంశీ కథల్లో ఎంతో నవ్యమైన.. తాజాదనంతో కూడి
పల్లెతుమ్మెరలు.. మనసుని ప్రశాంతంగా తాకుతాయి.. లేదా
అలజడులు సృష్టిస్తాయి.